Wandelroutes langs onverharde wegen

De kerk van Everbeek-Boven, een dorp dat tot 1963 bij de provincie Henegouwen behoorde, is het startpunt voor 10 kilometer puur wandelplezier. Je stapt door bossen die samen ooit het Kolenwoud vormden, een groene long die tijdens de middeleeuwen flink uitgedund werd door hout- en houtskoolwinning. 

Van Bos naar bos 

Het Trimpontbos is een van die groene longen. Het ligt op een van de getuigenheuvels in de Vlaamse Ardennen,bereid je dus voor op enkele uitdagende klimmentjes. Verder wandel je ook nog door het Livierenbos en het Hayesbos. Tussen al die bossen stap je over rustige landweggetjes die je trakteren op heerlijke panorama's. 

Van de Abdij van Boudelo die hier achthonderd jaar geleden stond vind je vandaag niks meer terug, maar de natuur die in de plaats kwam is zo mogelijk nog monumentaler. Nog altijd hangt er een sacrale stilte: beide oevers van de Stekense Vaart zijn erkend als stiltegebied. Op het menu: 80 hectare hakhoutbossen, loofbomen, hooilanden, boomgaarden, poelen, veldwegels en knotbomen.

Reeën turven

Op je wandeling stuit je op een acht meter hoge uitkijktoren van waaruit je dieren kunt spotten: aan de oevers van het water is het een komen en gaan van jonge watervogels, ijsvogels en amfibieën, 's ochtends vroeg en bij valavond krijg je met wat geluk zelfs reeën te zien. Op het krijtbord in de toren kan je de dieren turven die je hebt gezien. 

De volledig onverharde Maldegemveld wandelroute neemt je mee naar het Maldegemveld, een natuurgebied binnen het Drongengoedbos. Het gebied wordt vaak vergeleken met de Hoge Venen, en je snapt meteen waarom als je de bossen, paarse heide, weides en knuppelpaden ziet. 

grootste bos van oost-vlaanderen

Het Maldegemveld ligt in het Drongengoedbos, het grootste aaneengesloten bos van onze provincie. Naast wandelaars en fietsers loop je hier ook grazende koeien en schapen – en met wat geluk een ree – tegen het lijf. 

Tegen de Nederlandse grens vind je het Stropersbos, 500 hectare adembenemende fauna en flora. Trek stevig wandelschoeisel aan want het kan er erg modderig liggen, ook al helpen gallowayrunderen, konikpaarden en schapen om alles op orde te houden.

Trein Mechelen-Terneuzen

Als je over de oude spoorwegbedding stapt van de lijn tussen Mechelen en Terneuzen, is het moeilijk voor te stellen dat er nog tot halfweg de jaren zeventig treinen reden door dit stukje ongerepte natuur. 

Het Kravaalbos ligt goed verscholen op de grens van Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant en dankt daaraan zijn vijfsterrenstatus voor ecologisch waardevol bos. Het was ooit anders. 

Buskruit uit Meldert

Oorspronkelijk lag heel Meldert bedolven onder bossen maar beide wereldoorlogen maakten daar een eind aan. Veel bomen werden gekapt door de Duitse bezetter om houtskool te maken voor buskruit. Nadien werd het bos heraangeplant met Amerikaanse eik en tamme kastanjes. 

Bronbeekjes vloeien door het Kravaalbos en voeden de Molenbeek. In het voorjaar stelen de kleurrijke boshyacinten er de show, blijf dus altijd op de wandelpaden om de broze bloemen en de habitat van dieren niet te verstoren.

Zonder de turfstekers zou er van het Donkmeer in Berlare geen sprake zijn. Turfstekers wonnen sinds de 18e eeuw de veenlagen uit de grond en lieten het opdrogen om het daarna te verkopen als brandstof. Vandaag is het Donkmeer (en het bijhorende domein Nieuwdonk) puur plezier: uit de wijde omgeving komen dagjestoeristen naar Berlare om een bootje te huren en vanop het water een geschikt restaurant uit te kiezen om nadien een bord paling te eten, een streekspecialiteit waar ze in Berlare trots op zijn.

Struikrovers in het bos

Het Donkmeer is niet de enige plaats waar de turfstekers diepe putten hebben achterlaten. Tot in Berlare Broek, een natuurgebied langs een vergeten meander van duizenden jaren geleden, hebben ze hun stempel gedrukt. In het noorden ervan ligt de 24 hectare grote turfput, volledig met de hand uitgegraven en intussen helemaal volgelopen met water. In het langwerpige broek kom je nog een vijftigtal kleinere vijvers tegen die getuigen van de turfwinning van weleer. Je eindigt via de Gratiebossen, vroeger een te mijden gebied omdat je er recht in de armen liep van struikrovers die genadeloos, ‘zonder gratie’, toesloegen, vandaar de naam van het bos.

De onverharde paden in het Heidebos laten je een gevarieerd stuk natuur zien, diep in het Waasland. Op deze route wacht je om elke hoek een ander landschap: bossen, zandvlaktes, open graslanden, machtige dreven en, natuurlijk, struikhei. Zeker in de herfst is deze wandeling een echte topper, want dan kan je in het bos zeldzame paddenstoelen spotten. 

loslopende galloways

In het Heidebos kan je loslopende gallowayrunderen tegenkomen. Zij helpen mee om het bos er natuurlijk te laten uitzien door te eten van de struikheide, de opschietende bomen en struiken en de kruiden.